Mamusiu, jesteś tam? Słyszysz mnie, mimo odległości jaka nas teraz dzieli? Potrzebuję Cię. Właśnie teraz, kiedy zawalił mi się świat. Zabrali mi jedyną osobę, która byłaby w stanie mnie pocieszyć- Ciebie. To stało się tak szybko. Dokładnie pamiętam dzień, kiedy dowiedziałam się co Ci jest, to był czwartek. Dzisiaj mija pół roku. Pół roku odkąd mój świat, moje życie wywróciło się do góry nogami. Płakałam, długo płakałam. Dzisiaj też, chociaż tak starałam się powstrzymać łzy. To było silniejsze ode mnie.
Potem nadszedł moment, kiedy stwierdziłam, że muszę Cię wspierać w tej walce, bo przecież razem musi się udać. Te miesiące kiedy leżałaś w szpitalu, kiedy widywałam Cię tylko pod kroplówkami, kiedy nie witałaś mnie codziennie w domu wesołym "hej, jak było w szkole?", kiedy nie mogłam Cię mieć przy sobie kiedy tylko chciałam to były najgorsze miesiące w moim życiu. Wiesz Mamo, ja ciągle mam nadzieję, że to tylko zły sen, zaraz się z niego obudzę i zobaczę Cię nakładającą specjalnie przygotowaną dla mnie pomidorową, bo nie jadłam innych zup. Ciągle pokazywałaś, że walczysz, dla nas, dla siebie. Zawsze chciałaś dla nas jak najlepiej i mimo wszystko zawsze stawałaś po naszej stronie.
Mamusiu, nawet nie wiesz jak żałuję, że wychodząc w środę wieczorem ze szpitala, nie powiedziałam Ci że Cię kocham. Nie zdążyłam. Już nigdy nie będę miała możliwości Cię przytulić i powiedzieć Ci tych dwóch słów. Kocham Cię. Słyszysz? Nikt nigdy nie zrobił dla mnie tyle co Ty. Pierwsza myśl, kiedy lekarz powiedział, że dalsze leczenie nie ma sensu, że to nic nie da- przecież mieliście Ją naprawić, co do cholery poszło nie tak?! Mówiłaś kiedyś, że jakbyś miała gofrownicę to cały czas robiłabyś gofry. Kupiliśmy Ci ją. Ale nie miałaś okazji jej wypróbować, byłaś wtedy w szpitalu. Zepsuła się, oddaliśmy ją do naprawy. Gofrownicę naprawili, Ciebie się nie udało...
Mamusiu, nawet nie wiesz jak żałuję, że wychodząc w środę wieczorem ze szpitala, nie powiedziałam Ci że Cię kocham. Nie zdążyłam. Już nigdy nie będę miała możliwości Cię przytulić i powiedzieć Ci tych dwóch słów. Kocham Cię. Słyszysz? Nikt nigdy nie zrobił dla mnie tyle co Ty. Pierwsza myśl, kiedy lekarz powiedział, że dalsze leczenie nie ma sensu, że to nic nie da- przecież mieliście Ją naprawić, co do cholery poszło nie tak?! Mówiłaś kiedyś, że jakbyś miała gofrownicę to cały czas robiłabyś gofry. Kupiliśmy Ci ją. Ale nie miałaś okazji jej wypróbować, byłaś wtedy w szpitalu. Zepsuła się, oddaliśmy ją do naprawy. Gofrownicę naprawili, Ciebie się nie udało...
Mamo, życie jest takie niesprawiedliwe. Sama mi to kiedyś powiedziałaś. Teraz to wiem, przekonałam się na własnej skórze. Oddałabym wszystko, żeby chociaż na chwilę Cię zobaczyć, żeby powiedzieć jak bardzo ważna jesteś dla mnie, jak mocno Cię kocham.
Ostatnio planowaliśmy nawet Wigilię. Dobrze wiedzieliśmy, że nie będziemy w stanie zabrać Cię do domu na święta. Chcieliśmy ten dzień spędzić z Tobą, w szpitalu..Teraz to już nie ma znaczenia...
Gdzie jest moja królowa, pełna życia, pomysłów, ciągle gubiąca okulary i telefon? Gdzie kobieta, która tańczyła i śpiewała z nami po kuchni, narzekała jak stałam przed szafą nie mając się w co ubrać, z cierpliwością patrzyła na nasze głupawki i wysłuchiwała opowiadań o armii i freedomsach? Dlaczego mi Cię zabrali, Mamo? Oddajcie mi Ją, proszę! Oddajcie mi moją wesołą, rozgadaną i pełną życia najważniejszą osobę na świecie. Zrobię wszystko, tylko niech będzie jak dawniej!
Pustka, bezradność, ból, lęk. To wszystko siedzi we mnie od momentu kiedy Cię straciłam.
Mamusiu, mam nadzieję, że jest Ci tam dobrze, że nic Cię nie boli i jesteś szczęśliwa. Ja bez Ciebie nie potrafię, przepraszam. Trzymaj za mnie kciuki, żebym dała radę, tęsknię
Twoja Kasia
PS. Nie martw się, zajmiemy się Twoimi storczykami.
