meeting with my second family...

Ta notka była zaplanowana jako relacja z niedzielnego zlotu. Ale sama nie wiem co bym tu mogła napisać. Chyba jedynie tyle, że gdyby nie moje dziewczynki, które potrafią jak nikt sprawić, że pojawia mi się uśmiech na twarzy, to siadłabym tam przed tą galerią i zaczęła ryczeć. Cóż, nie będę się na ten temat rozpisywać, bo to nie miałoby sensu. Tak w ogóle to piszę tę notkę drugi raz. I tym razem nie przez to, że się usunęła jak ostatnio, ale dlatego, że pierwszą napisałam w busie w drodze powrotnej z Krakowa. Było w niej za dużo emocji, tych negatywnych, bo to wszystko było jeszcze 'świeże'. I nie chciałam, żebyście musieli czytać coś takiego. Właśnie dlatego musiałam napisać ją od nowa.
Ale chcę w niej jedynie podziękować mojej najcudowniejszej na świecie ekipie, którą tak mega uwielbiam. Dzięki Wam nie zaliczę tego dnia do całkowicie zmarnowanych. I jeszcze dziękuję Oliwii za kurtkę, bo inaczej chybabym zamarzła <3 A i pozdrawiam Karolinkę, która podobno tu czasem wbija:*:* Pisałam to milion razy i będę za każdym razem, kiedy spędzę czas z moimi misiami: każdemu życzę poznania takich wspaniałych ludzi! Karolinki, Justynka, Madzia, Oliwki, Domi, love tak bardzo! A na kilka łez wybrałam sobie idealne miejsce- busa. Brawo dla mnie. Ale chyba nie tylko ja. Dobra, zresztą nieważne jak się czułam, co czułam i w ogóle cały ten dzień jest nieważny. Całkiem inaczej sobie wyobrażałam tego posta. Więc może żeby nie psuć dalej atmosfery, łapcie kilka fotek z moim krzywym ryjem:*

tak, że niby było super ((((:

'ludzie się nie zmieniają, 

to my z czasem zaczynamy ich lepiej poznawać'